Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Το Πνεύμα της Ανάπλασης!

   Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Γ. Τσιρίδη με τίτλο "ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ" - Η μόνη ελπίδα που έχει ο ευρύτερος Πειραιάς για να γίνει μια όμορφη και ανθρώπινη πόλη.
Μετά το βιβλίο "Η δική μας Ανάπλαση", το οποίο κυκλοφόρησε το 2010, ο Γ. Τσιρίδης επανέρχεται για τη μεγάλη του αγάπη «την ανάπλαση». Με απλό, ευρηματικό τρόπο μιλάει στην καρδιά του αναγνώστη
για "τη μόνη ελπίδα που έχει η ευρύτερη περιοχή του Πειραιά" για ανάπτυξη. Κεντρίζει το ενδιαφέρον, προβληματίζει, ενημερώνει ...χωρίς να κουράζει.
 Το βιβλίο πραγματεύεται την περίοδο 2010-2014 και προτείνει λύσεις για τη σημερινή κατάσταση όπου το αδιέξοδο είναι έντονο. Όποιος θέλει να προμηθευτεί το βιβλίο, για να μάθει από πρώτο χέρι τα νεότερα για το θέμα, μπορεί να τηλεφωνήσει στο 6972093606 ή να στείλει email gtsiridis2012@gmail.com

Παρακάτω δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα  από το βιβλίο

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 1 (μιλάει το πνεύμα ...αυτοπροσώπως)
 <Προσπάθησα με τη βοήθεια του συγγραφέα να στείλω κάποια μηνύματα μέσα από το βιβλίο του για τη “δική μας” όπως την έλεγε ανάπλαση (τι δική μας; της τράπεζας ήταν κι αυτή …). Τον έβαλα να τονίσει ότι είναι ανάγκη “να ξεπεραστούν τα αδιέξοδα” και να βαδίσουν και πάλι χέρι-χέρι τα κινήματα με τους θεσμικούς φορείς αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Και εκεί που είχα χάσει κάθε ελπίδα, να ‘σου ο Λουκάς!!! Δεν ήταν απλά δήμαρχος, ήταν και ανοιχτόμυαλος και από την πρώτη στιγμή έδειξε ότι εκτιμά το βιβλίο του συγγραφέα, εκείνο για την “δική τους” ανάπλαση, και επομένως θα μπορούσε να άρει το αδιέξοδο! Καταλαβαίνετε τι σήμαινε αυτό για μένα; Να άρεις το αδιέξοδο και να φέρεις σε αρμονία τους θεσμούς με τα κινήματα, σήμαινε να θεραπεύσεις ακριβώς την αρρώστια μου! Επί τέλους είχα βρει τον γιατρό μου … τον φαρμακοποιό μου τέλος πάντων, το ίδιο κάνει …
Αναθάρρησα. Έκανα θετικές σκέψεις. Λέω, εδώ στον νέο δήμο που μας έφεραν έχει και βουνά για ανάρρωση στον καθαρό αέρα, έχει και δήμαρχο που συμφωνεί με τον συγγραφέα, όλα θα πάνε καλά και σύντομα θα αρχίσει η προσπάθεια για να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Ήμουν επιτέλους ένα πνεύμα αισιόδοξο (αυτό το ουδέτερο πως μου τη σπάει!) και … νομίζω … ότι η αισιοδοξία μου ήταν δικαιολογημένη!

Στην πρώτη κρούση, τον Μάϊο του 2011, το φάρμακο του Λουκά δεν ανταποκρίθηκε και ο οργανισμός αντέδρασε άσχημα αποβάλλοντας την πρόταση που είχαν καταθέσει ο Λάκης, ο Γιώργος και ο συγγραφέας από κοινού. Ήταν, λέει, περιττή! Το είπε η Βάνα η αντιδήμαρχος, το είπε κι ο Λουκάς ο δήμαρχος, επομένως τι άλλο να πει κανείς. Παρά τον καθαρό αέρα που φύσαγε εκεί πάνω στον Άγιο Μηνά, η καταδίκη μου θα παρέμενε αγιάτρευτη. Όμως ο Λουκάς ήταν θρήσκος και όταν το έμαθα απευθύνθηκα στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Η δουλειά έγινε. Τον Ιανουάριο ο Λάκης, ο Γιώργος και ο συγγραφέας κατέθεσαν εκ νέου την πρόταση και, ως δια μαγείας, πέρασε ομόφωνα, πλην ΚΚΕ βέβαια αλλά αυτοί –ως κομμουνιστές και υλιστές- δεν καταλαβαίνουν από θρησκείες και πνεύματα και τους φάνηκε ύποπτη η συναλλαγή. Εντάξει, δεν τους παρεξηγώ.

Τη συνέχεια τη γνωρίζετε, η επιτροπή ανάπλασης έγινε, τα κινήματα έχτισαν αρμονικές σχέσεις με τους θεσμούς, τα συρματοπλέγματα των λιπασμάτων έπεσαν …, φαινόταν πως κίνημα και θεσμός θα προχωρούσαν μαζί να σπάσουν τις αλυσίδες. Λογάριαζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο, ή μάλλον τον φαρμακοποιό, ή -τέλος πάντων- τον δήμαρχο!

Ο Λουκάς -από έρωτα ή από υπολογισμό δεν είμαι σίγουρος- τα έφτιαξε με ένα άλλο πνεύμα, το οποίο μάλιστα ήταν θηλυκό, την φόρμουλα, έτσι την έλεγαν τη λεγάμενη … και κουμπάρος φυσικά και μεσολαβητής ήταν ο Θανάσης ο αρχιτέκτονας που έγινε αυτοκόλλητος!. Ο Λουκάς παλάβωσε μαζί της κι άρχισε τις τρολλιές! Συγκαλείται η επιτροπή ανάπλασης για να συζητήσει επιτέλους τη συγκρότησή της, να’ σου ο κουμπάρος με τα αυτοκινητάκια στα χέρια να μας εξηγεί τα κέρδη που θα είχαμε σαν πόλη αν γινόταν ο γάμος. Δε λέω, μπορεί η νύφη να είχε καλές προθέσεις, μπορεί η προίκα της να ήταν καλή, όμως αυτός ο γάμος απείχε πολύ από τις δικές μου ανάγκες. Εκείνο που προείχε τώρα ήταν η ψυχική μου –συγνώμη, η πνευματική μου ήθελα να πω- ισορροπία. Οι δυο μου εαυτοί να γίνουν ένας. Αυτό ήταν το πρώτο ζητούμενο, όμως με τις γυναίκες δεν καθαρίζεις εύκολα. Όποτε πήγαινε να γίνει ένα βήμα, να ‘σου η φορμουλίτσα με τα κόκκινα φορέματά της και με κάτι εσώρουχα μάρκας “έκλεστον” να γυρνάει το μάτι του δημάρχου. Τον έβλεπαν οι αναπλασίστας και άρχισε να τους πιάνει σύγκρυο. Από παντού άκουγες: “Που πάμε με αυτόν; δε βλέπετε ότι τον σέρνει από τη μύτη η Λίτσα;” (έτσι τη λέγαμε μετά που γνωριστήκαμε τη φορμουλίτσα). “Ρε σεις, ο άνθρωπος δεν έχει το Δία του” (γιατί δεν έχει τον θεό του δεν μπορούσαμε να πούμε, το απαγόρευε ο μητροπολίτης). “Πωπώ, το φορμουλί σέρνει καράβι”, και άλλα τέτοια λέγανε κι έχανε ο Λουκάς την αξιοπιστία του απέναντι στους αναπλασίστας κι εγώ ξεψυχούσα κάθε μέρα στις αίθουσες των συνεδριάσεων όπου διαπιστώνονταν τα αδιέξοδα αφού από πουθενά δεν έλειπαν η νύφη κι ο κουμπάρος και ο Λουκάς δεν έκρυβε πως τρέχανε τα σάλια του γι αυτήν και το κόκκινο φόρεμά της...>


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 2
(το δεύτερο απόσπασμα είναι από το κεφάλαιο όπου αναλύονται τα γεγονότα της τετραετίας)

Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει
ΦΟΡΜΟΥΛΑ 1
Η πρόταση για Φόρμουλα 1 αντιμετωπίστηκε με ειρωνεία έως και πλήρη απαξίωση από τους περισσότερους παράγοντες της τοπικής πολιτικής ζωής αλλά και με ενδιαφέρον από αρκετούς άλλους. Θεωρήθηκε ότι εξυπηρετεί συμφέροντα και καταχωρήθηκε ως ένα απλά επικοινωνιακό παιχνίδι που δημιούργησαν ο δήμαρχος και ο αρχιτέκτονας για τους δικούς του λόγους ο καθένας. Κάπως έτσι η πρόταση δυσφημίστηκε και δημιούργησε απέναντί της ένα τείχος αντιδράσεων.
Παράλληλα κάποιοι έμειναν να την υμνούν ως την πρόταση που θα κινούσε τα πράγματα, θα έφερνε φήμη, χρήμα και απασχόληση στην περιοχή και η οποία βρήκε τη στείρα αντίδραση του γνωστού κατεστημένου που δεν θέλει να γίνεται κανένα έργο επενδύοντας περισσότερο στο “όχι” παρά σε θετικές προτάσεις διεξόδου.
Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική.

Το έργο αυτό, χρειαζόταν την έγκριση της διεθνούς ομοσπονδίας και του Μπέρνι Έκλεστον που έχει τα δικαιώματά της, πράγματα καθόλου εύκολα και αρκετά περίπλοκα και οπωσδήποτε χρονοβόρα. Αν αυτό συνέβαινε, και αν οι αποφάσεις της Ομοσπονδίας και της Κυβέρνησης ήταν οριστικές, τότε θα επρόκειτο για επένδυση τέτοιου μεγέθους που θα ξεπερνούσε τα τοπικά Κερατσινοδραπετσωνίτικα (άτιμε Ραγκούση) όρια! Σαν έργο εθνικής εμβέλειας θα επιβαλλόταν στην περιοχή η οποία θέλοντας και μη θα δεχόταν και τα θετικά αλλά και τα αρνητικά από την παρουσία και λειτουργία του.
Ωστόσο ήταν πολύ απίθανο να αποδεχτεί ο Μπέρνι Έκλεστον να μπλέξει σε μια χρεοκοπημένη Ελλάδα με δαιδαλώδες νομικό πλαίσιο και σε μια περιοχή με τόσες δυσκολίες. Όσο κι αν ήταν ελκυστικό και σχεδόν ανέλπιστα ρομαντικό για την φόρμουλα να τρέχει έναν αγώνα της σε μια βιομηχανική περιοχή δίπλα σε φουγάρα και θάλασσα, τα προβλήματα ήταν τόσο πολλά που θα έδιωχναν και τον πιο καλόπιστο επενδυτή. Επομένως η πρόταση της φόρμουλα-1 ήταν από μόνη της θνησιγενής. Μια ωραία ιδέα χωρίς καμιά, σχεδόν, πιθανότητα εφαρμογής.

Η διαμάχη γύρω από την φόρμουλα ήταν μια φιλονικία περί όνου σκιάς. Μάλλον έβλαψε παρά ωφέλησε τον δήμαρχο αν και αυτά αποδεικνύονται στην κάλπη και όχι από εκτιμήσεις δημοσιογραφικού τύπου. Το μόνο βέβαιο ήταν αυτό που σημείωσε ο Λάκης Ιγνατιάδης και που ισχυρίστηκαν πολλοί (μεταξύ αυτών και ο υποφαινόμενος) ότι δηλαδή η φόρμουλα-1 θα ήταν ένα έργο αντιστρέψιμο αν καταδεικνυόταν η μη χρησιμότητά του ή η βλάβη που θα προκαλούσε στην περιοχή. Δεν ήταν ουρανοξύστες που θα έμεναν άδεια κουφάρια, ούτε αποβάθρες που θα έμεναν χωρίς πλοία, ήταν εγκαταστάσεις ελαφριές που θα μπορούσαν εύκολα να μετακινηθούν όλες αν αποδεικνυόταν πως, τελικά, ήταν λάθος το εγχείρημα. Επομένως δεν υπήρχε λόγος ούτε να λοιδορηθεί ούτε να παρουσιαστεί σαν σωτήρια λύση. Μπορούσε να αποτελεί έναν χρήσιμο αστερίσκο που δεν θα εμπόδιζε την ανάπλαση να προσχωρήσει και δεν θα υπονόμευε την εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών της επιτροπής ανάπλασης.